það væri óskandi að lífið væri eins og sjónvarpið... maður gæti átt í rifrildi þar sem hin manneskjan grípur aldrei framm í fyrir þér og hustar á þig. þú þarft aldrei framar að segja bless í´símann og getur gengið út úr herbergi í miðju samtali vegna þess að þú ert búin að segja það sem þér finnst og enginn stöðvar þig. ef einhver móðgar kærustuna/kærastann móður þína föður eða bara einhvern er alltaf lausnin að gefa viðkomandi einn á trýnið, hann/hún fellur eftir eitt högg stórhneykslaður/uð með hönd á munni en gerir ekkert til baka. allir eiga í ótrúlega tímafrekum dramatískum vandamálum sem láta okkar einföldu smávandamál eins og að skila BA ritgerð líta út fyrir að vera bara kjánalegar áhyggjur smábarna....já ef lífið væri sjónvarp