mér er ekki vel við daginn í dag. ég vaknaði í morgun og hélt að það væri þriðjudagur. ég hélt mér í þeirri veiku von þar til út fyrir húsins dyr var komið og allir löbbuðu um með sykursætt bros á vör og önduðu frá sér bleiku skýi valentínusar. ég hélt áfram að halda í von um venjulegan þriðjudag þar af leiðandi að við erum íslensk og ekki jafn væmin þjóð og margar aðrar. svo fór ég inn í strætó. þar var enn fleira fólk með bleikt bros á vör og bílstjórinn óskaði mér til hamingju með valentínusardaginn. en þar af leiðandi að ég er vongóð og geðgóð ung kona ákvað ég að halda í vonina um venjulega þriðjudag ögn lengur. og fór inn í búð. þar réðst á mig eldri kona og spurði hvað ég hefði fengið í valentínusargjöf. þegar ég hváði og sagði ekkert horfði hún á mig með samúðaraugnaráði og sagði "kannski næsta ár". áður en ég náði að bregðast við var hún horfin inn í ostadeildina. vonin er brotin og þessi þriðjudagur verður ekki venjulegur framar, hans verður minnst sem dagsins þar sem vonin dó.